Zainteresowanie rolników uprawą owsa stale rośnie. Związane jest to przede wszystkim z coraz większym zapotrzebowaniem na ziarno w żywieniu koni oraz w przemyśle spożywczym. Oprócz szerokiego wykorzystania tej rośliny, należy pamiętać również o tym, że owies korzystnie wpływa na środowisko glebowe agrocenozy.
Korzenie owsa wydzielają alkaloid skopoletynę, który przeciwdziała rozwojowi grzybów wywołujących choroby podsuszkowe (zgorzelowe) roślin zbożowych. Dzięki temu owies jest odporny na te choroby i nie uczestniczy w łańcuchu żywicielskim grzybów. Uprawa owsa ogranicza namnażanie patogenów chorobotwórczych również w roślinach następczych zmniejszając ich porażenie. Z tego względu gatunek ten jest bardzo pożądany w zmianowaniach o dużym udziale roślin zbożowych. Pozostawia po sobie dobre stanowisko dla pszenicy i jęczmienia, które są bardzo wrażliwe na porażenie chorobami podsuszkowymi.

Wprowadzenie owsa do płodozmianu zmniejsza negatywne skutki częstej uprawy zbóż, a zwłaszcza pszenicy ozimej, w monokulturze, które wiążą się ze wzrostem nakładów na ochronę roślin, pogorszeniem jakości plonu i zmniejszeniem jego ilości.