W ostatnich latach okres jesiennej wegetacji wydłuża się, ze względu na długo utrzymujący się okres wysokich – jak na jesień – temperatur. Z jednej strony sprzyja to rozwojowi plantacji z późniejszych zasiewów, zwłaszcza w tym roku gdzie deszczowa pogoda wydłużała żniwa i opóźniała zasiewy. Z drugiej strony takie warunki sprzyjają rozwojowi patogenów grzybowych, których nie można przegapić.

Najgroźniejsza sucha zgnilizna

Obecnie na wielu plantacjach możemy obserwować objawy suchej zgnilizny kapustnych, która nadal pozostaje największym zagrożeniem dla rzepaku. Jesienią infekcja odbywa się przez zarodniki workowe. Rozwojowi patogenu sprzyja wysoka wilgotność gleby i powietrza, a także ciepła pogoda z temperaturą w przedziale 5-25°С. Źródłem choroby mogą być resztki pożniwne, samosiewy i nasiona, dlatego jednym z agrotechnicznych sposobów ograniczania porażenia jest odpowiedni płodozmian.

Objawy choroby obserwowane są na liściach i liścieniach w postaci beżowych, popielatych plam z chlorotyczną otoczką. Na powierzchni plam łatwo dostrzec skupiska czarnych punktów, będących piknidiami grzyba. Nektrotyczne zmiany na liściach ograniczają powierzchnię asymilacyjną i osłabiają kondycję roślin. Dodatkowo miejsca uszkodzeń stają się „bramą” dla innych patogenów chorobotwórczych. Ochrona chemiczna opiera się głównie o difenokonazol, tebukonazol, piraklostrobinę. Próg ekonomicznej szkodliwości wynosi 10-20% roślin z pierwszymi objawami choroby. W przypadku intensywnego porażenia roślin, sucha zgnilizna może prowadzić do dużych strat w plonie.