Chwasty pojawiające się w rzepaku ozimym mogą być sprawcami znacznych strat w plonie oraz zwiększonego porażenia roślin przez choroby, zwłaszcza gdy występują w dużym nasileniu. W takich warunkach, w łanie tworzy się specyficzny wilgotny mikroklimat sprzyjający rozwojowi infekcji.
Konkurujące chwasty jednoliścienne
W zasiewach rzepaku ozimego można spotkać chwasty zimujące oraz jare. Pierwsze z nich są odporne na niskie temperatury, dzięki czemu mogą przetrwać zimę. Wraz z ociepleniem jakie ma miejsce na początku wiosny zaczynają intensywnie rosnąć, stanowiąc silną konkurencję dla rzepaku. Chwasty jare ze wschodów jesiennych na ogół nie przeżywają zimy (jakkolwiek występujące coraz częściej bardzo łagodne zimy mogą sprzyjać ich przetrwaniu), zaś egzemplarze wiosenne pojawiają się nieco później wraz ze wzrostem temperatur. W Polsce rzepak ozimy najczęściej uprawia się na stanowisku po zbożach, w związku z czym ich samosiewy to najbardziej pospolity i jednocześnie silnie konkurencyjny chwast jednoliścienny. Uciążliwy dla rzepaku jest również perz właściwy – gatunek wieloletni, rozmnażający się głównie za pomocą podziemnych rozłogów, przez co walka z nim jest utrudniona. Na terenie całego kraju można również spotkać miotłę zbożową, zaś w niektórych regionach (Żuławy Wiślane, Opolszczyzna, Dolny Śląsk) wyczyńca polnego.
Popularne dwuliścienne
Spośród chwastów dwuliściennych silnie konkurencyjne dla rzepaku są chwasty piętra wysokiego takie jak:
- przytulia czepna,
- chaber bławatek,
- komosa biała,
- mak polny,
- maruna bezwonna,
- rumian polny.
Do popularnych chwastów piętra niskiego można zaliczyć:
- dymnicę pospolitą,
- gwiazdnicę pospolitą,
- fiołka polnego,
- jasnotę białą i purpurową,
- przetacznika perskiego,
- kapustowate, tj. tasznik pospolity, tobołki polne.
