W praktyce rolniczej z mikroelementów rzepak ozimy wymaga przede wszystkim dokarmiania borem, manganem i molibdenem, a w dalszej kolejności miedzią, cynkiem i żelazem. Bor warunkuje prawidłowy rozwój systemu korzeniowego, co w konsekwencji zwiększa pobieranie wody i składników mineralnych. Pierwiastek ten wpływa również na rozwój rozety rzepaku. Przy niedoborze boru w okresie jesiennym następuje ograniczenie rozwoju systemu korzeniowego roślin oraz dochodzi do powstania w korzeniu głównym pustych przestrzeni z charakterystycznymi pęknięciami pod szyjką korzeniową. W tych miejscach z czasem może dojść do wystąpienia zgnilizny korzeni.

Z kolei mangan i miedź uczestniczą we wszystkich głównych procesach zachodzących w roślinach. Odpowiadają między innymi za prawidłowy przebieg przemian azotu oraz za gospodarkę hormonalną, jak również zwiększają odporność rzepaku na choroby, co jest szczególnie ważne w okresie jesiennym i wczesnozimowym, zwłaszcza przy zimnej i deszczowej pogodzie. Dodatkowo molibden wchodzi w skład enzymu (reduktaza azotanowa), który uczestniczy w redukcji azotanów pobranych przez roślinę, co stanowi niezbędny proces przy wbudowywaniu azotu w struktury białkowe. W przypadku niedoboru molibdenu w okresie jesiennym dochodzi do nagromadzenia azotanów w rzepaku, co skutkuje zwiększeniem jego wrażliwości na mróz.

Jesienne dokarmianie rzepaku mikroelementami jest szczególnie ważnym zabiegiem, bowiem dzięki temu zwiększa się grubość szyjki korzeniowej, w której roślina gromadzi substancje zapasowe, z których korzysta w okresie wiosennego ruszenia wegetacji, gdy system korzeniowy nie jest w stanie zapewnić odpowiedniego odżywienia roślin. W jesiennym zabiegu dokarmiania dolistnego rzepaku ozimego, który najczęściej przeprowadza się w fazie 5 – 7 liści, zalecane jest zastosowanie od 100 do 250 g B/ha, od 80 do 200 g Mn/ha i od 10 do 20 g Mo/ha.