Regulacja wzrostu (skracanie) rzepaku ozimego w okresie jesiennym jest obecnie częstą praktyką rolniczą. Zabieg ten zwiększa szanse rzepaku na przezimowanie, poprawia zdrowotność roślin, a w dalszej perspektywie wpływa na wyrównane dojrzewanie oraz większe plony. Głównym celem skracania roślin jest zmiana pokroju rośliny poprzez zahamowanie wzrostu pędu głównego (w tym części podliścieniowej) i stymulacja rozwoju pędów bocznych. Dzięki temu przed zimą rozeta liściowa jest zwarta, krępa, z nisko osadzonym pączkiem wierzchołkowym. Wzrost części nadziemnych rzepaku jest bezpośrednio skorelowany z rozwojem systemu korzeniowego. Aby rośliny dobrze przezimowały korzeń musi być dobrze rozwinięty, a szyjka korzeniowa gruba, z dużą ilością zakumulowanych w niej składników pokarmowych.

Skracanie rzepaku

Skracanie rzepaku powinno wykonywać się w fazie od 4 do maksymalnie 8 liści właściwych. Zbyt wczesna ingerencja we wzrost rośliny skutkuje wytworzeniem przez rzepak drobniejszych nasion (mniejszy MTN) i ich mniejszą zasobnością w tłuszcz. Liczba zabiegów skracania uzależniona jest od warunków pogodowych. Podczas, gdy jesienią długo utrzymuje się wysoka temperatura i rośliny cały czas rosną, skracanie powinno wykonać się minimum 2-krotnie. Jednocześnie, jeżeli nie istnieje taka konieczność, nie należy powtarzać zabiegu, ponieważ zbyt silne „skrócenie” rzepaku powoduje ograniczenie rozwoju masy nadziemnej, co przekłada się na spadek wydajności fotosyntezy i negatywnie wpływa na rozwój systemu korzeniowego.

Skracanie rzepaku ozimego wykonuje się fungicydami o funkcji regulatora wzrostu. Na rynku występuje bardzo duża oferta fungicydów zawierających tebukonazol (Syrius 250 EW, Erasmus 250 EW, Sparta 250 EW). Bardzo dobre efekty uzyskuje się stosując preparaty dwuskładnikowe: difenokonazol i paklobutrazol (Toprex 375 SC), metkonazol i chlorek mepikwatu (Caryx 240 SL), tebukonazol i protiokonazol (Tilmor 240 EC).