W okresie wiosennym w uprawie rzepaku ozimego poza aplikacją azotu bardzo ważne jest odpowiednie zaopatrzenie roślin w siarkę. Najczęściej nawożenie siarką wykonuje się przy okazji nawożenia innymi składnikami pokarmowymi, zwłaszcza azotem, magnezem i potasem. Niemniej jednak warto pamiętać, że rzepak należy do roślin o bardzo dużym zapotrzebowaniu na siarkę, które ze średniej wielkości plonem pobierają około 40 kg siarki z hektara, a niekiedy wielkość pobrania może dochodzić nawet do 80 kg siarki z hektara. Nawożenie doglebowe siarką należy wykonać jak najwcześniej, bowiem pierwiastek ten jest podstawowym składnikiem warunkującym pobieranie i wykorzystanie azotu przez rośliny. Siarka będąca aktywatorem procesów, które kontrolują metabolizm azotowy w roślinie, zwiększa szybkość przemiany pobranego przez roślinę azotu w białko. Dodatkowo sprzyja lepszemu wykorzystaniu fosforu z nawozów mineralnych oraz wpływa korzystnie na zawartość potasu w roślinach. Siarka poprawia parametry jakościowe nasion rzepaku, miedzy innymi zwiększa zawartość tłuszczu oraz polepsza wartość odżywczą oleju, poprzez wzrost udziału nienasyconych kwasów tłuszczowych.

Dawka zastosowanej siarki zależy głównie od dawki azotu. W zależności od dostępności siarki z gleby, dawka tego pierwiastka powinna kształtować się na poziomie od 1/3 do 1/4 dawki azotu. W okresie wegetacji rzepaku pierwiastek ten powinien być aplikowany również drogą pozakorzeniową, zwłaszcza przy wystąpieniu wizualnych objawów niedoboru siarki. Należy przy tym podkreślić, że pierwsze objawy niedoboru tego składnika pojawiają się na młodszych liściach. Zewnętrzne części blaszki liściowej ulegają rozjaśnieniu, bieleją, pojawia się marmurkowatość oraz ich łyżeczkowate wygięcie.
Kwiatostan rzepaku jest mniejszy i mniej zbity, zaś kwiaty charakteryzują się wyraźnie jaśniejszym kolorem, a w skrajnych przypadkach przybierają barwę białą. Przy niedoborze siarki tworzone łuszczyny są krótsze o wybarwieniu antocyjanowym oraz o mniejszej ilości nasion.