Rzepak należy do roślin o dużych potrzebach pokarmowych w stosunku do azotu, fosforu i potasu oraz wapnia i siarki. Pobiera on dwukrotnie więcej azotu, fosforu i potasu, a także pięciokrotnie więcej wapnia niż pszenica ozima. Należy do grupy roślin o największym zapotrzebowaniu na siarkę (powyżej 50 kg/ha, a niekiedy 80 kg/ha). W uprawie rzepaku ozimego przedsiewnie stosuje się nawozy fosforowe i potasowe, a także siarkę oraz niewielką ilość azotu. Dolistnie możemy zastosować magnez, siarkę oraz mikroelementy. Nawozy fosforowe i potasowe stosuje się w całości przedsiewnie.
Część z tych nawozów pokrywa również jesienne zapotrzebowanie rzepaku na siarkę. Nawożenie zarówno fosforem, jak i potasem należy dostosować do zasobności gleby i spodziewanego plonu, biorąc pod uwagę, że wykorzystanie przez rośliny fosforu z nawozów wynosi zaledwie 30%, a wykorzystanie potasu jest znacznie większe i wynosi 80%. Należy pamiętać, że zawarty w nawozach potas jest bardziej ruchliwy w glebie niż fosfor. Jesienią należy stosować umiarkowane nawożenie azotem, nawet w stanowiskach po zbożach. W dobrych i bardzo dobrych stanowiskach nawożenie azotem nie jest potrzebne. Zarówno niedobór, jak i nadmiar azotu w okresie jesiennym niekorzystnie wpływa na rozwój rzepaku. Niedobór tego pierwiastka w początkowej fazie wzrostu rzepaku przyczynia się do słabego rozwoju roślin i znacznie obniża ich zimotrwałość. Z kolei zbyt duża jesienna dawka azotu powoduje nadmierny rozwój rzepaku, wpływając na osłabienie jego zimotrwałości.
Skuteczność nawożenia mineralnego rzepaku ozimego uzależniona jest w znacznym stopniu od odczynu gleby.
Wapnowanie pola powinno być wykonane na tyle wcześnie, aby doprowadzić pH gleby do poziomu optymalnego dla uprawy tej rośliny. W zależności od rodzaju gleby możemy zastosować formy tlenkowe lub formy węglanowe. Szybko działające formy tlenkowe zalecane są na gleby zwięzłe, gliniaste i ilaste. Poza wpływem na pH gleb mogą one jednocześnie przyczynić się do rozluźnienia ich zbitej tekstury. Z kolei w przypadku pozostałych gleb przydatnych pod uprawę rzepaku stosuje się wolniej działające węglanowe formy wapna. Mając do dyspozycji gleby ubogie w magnez warto z kolei sięgnąć po nawozy wapniowo-magnezowe.