Ziemniak charakteryzuje się dużą wrażliwością na niedobór manganu, cynku i boru. Niedobór mikroelementów wpływa na zaburzenia w przemianach biochemicznych roślin, dochodzi do hamowania wzrostu i rozwoju ziemniaka oraz zwiększenia jego podatności na choroby grzybowe i bakteryjne. Wpływa to na obniżenie plonu bulw oraz pogorszenie ich parametrów jakościowych.
W uprawie ziemniaka bor odgrywa ważną rolę w aspekcie plonotwórczym i jakościowym. Pierwiastek ten wpływa na prawidłowy rozwój roślin, w tym zarówno organów nadziemnych, jak i organów podziemnych – bulw i systemu korzeniowego roślin. Niedobór boru objawia się wolniejszym rozwojem roślin, skróceniem łodyg i karłowatością roślin, które przybierają krzaczasty kształt. Przy jego niedoborze dochodzi do występowania parcha zwykłego, a silny deficyt prowadzi do zamierania całych roślin ziemniaka. Ważną rolę w uprawie ziemniaka odgrywa także cynk, biorąc udział w syntezie chlorofilu oraz jako składnik enzymów w procesie oddychania. Deficyt cynku prowadzi do karłowatości roślin.
Ziemniak wykazuje wysokie zapotrzebowanie na mikroelementy począwszy od fazy pąkowania i początku kwitnienia, jednak intensywne pobieranie mikroskładników ma miejsce w okresie przyrostu masy bulw, począwszy od fazy kwitnienia do początkowego okresu żółknięcia liści na roślinach.
Z toną bulw ziemniaków wynoszone jest 30 – 50 g żelaza, 10 – 25 g manganu, 7,5 – 15 g cynku, 3,0 – 6,0 g boru i 2,0 – 5,0 g miedzi. W uprawie ziemniaka dokarmianie dolistne mikroelementami najczęściej przeprowadza się dwukrotnie od momentu wytworzenia przez rośliny pędów bocznych aż do kwitnienia. Przy skrajnie niskiej dostępności mikroelementów ilość zabiegów dokarmiania dolistnego można zwiększyć.
