Groch (Pisum sativum L.) jest rośliną roczną. Silnie rozwinięty palowy system korzeniowy sięga do 1 m w głąb, natomiast korzenie boczne rozrastają się w promieniu 50 cm. Na korzeniach znajdują się brodawki, w których żyją bakterie Rhizobium leguminasarum wiążące azot atmosferyczny z powietrza. Łodyga grochu jest słabo rozgałęziona, w środku pusta i osiąga wysokość odpowiednio: dla odmian karłowych 25-90 cm, dla odmian średnio wysokich 90-150 cm, dla odmian wysokich 150-300 cm.

Odmiany wysokie spotkać możemy tylko w amatorskich uprawach, gdyż wymagają podpór, przez co koszty wrastają a zbiór mechaniczny jest niemożliwy. Wadą uprawy grochu wysokiego jest również nierównomierne dojrzewanie strąków. Liście grochu są parzysto-dzielne. Kwiaty wyrastają z kątów liści pojedynczo lub parami. Owocem jest strąk zawierający 3-10 nasion. Wielkość, kształt oraz barwa nasion to cechy odmianowe.

Groch jest rośliną klimatu chłodniejszego. Najlepiej rozwija się wczesną wiosną gdy jest chłodnej i wilgotnej. Kiełkowanie nasion rozpoczyna się już w temperaturze 2°C. Wzrost roślin rozpoczyna się w temperaturze 4,5 °C ale szybciej przebiega przy 13-18 °C. Młode rośliny grochu znoszą spadki temperatur od -4°C do -7°C. W późniejszym okresie wzrostu przymrozki uszkadzają kwiaty i zawiązki. Optymalna temperatura do wzrostu do 15°C. W okresie dojrzewania temperatura powyżej 18°C pogarsza smak nasion, gdyż cukry przechodzą szybciej w skrobię.

Groch wymaga umiarkowanej wilgotności gleby. Największe zapotrzebowanie na wodę przypada w fazie kiełkowania oraz kwitnienia i zawiązywania strąków. Wczesne odmiany grochu są fotoperiodycznie obojętne, natomiast odmiany późne są roślinami dnia długiego. Przy opóźnionym siewie szybko zakwitają i wydają niski plon nasion. Grochu nie należy uprawiać w miejscach zacienionych. Do uprawy grochu nadają się gleby piaszczysto-gliniaste, zasobne w próchnicę, szybko obsychające i nagrzewające się wiosną. Groch jest bardzo wrażliwy na zakwaszenie gleby, najlepiej rośnie w pH 6,5-7,8.

Groch wymaga stanowiska odchwaszczonego, natomiast pozostawia silnie zachwaszczone pole. Zaleca się uprawę na tym samym polu nie częściej niż co 5-6 lat. Przerwa ta stanowi również ograniczenie chorób, głównie zgorzeli podstawy łodygi wywoływanej przez grzyby z rodzaju Fusarium. Po zbiorze grochu można uprawiać warzywa o krótkim okresie wegetacji: kalafior, brokuł, kalarepę. Należy pamiętać iż groch wzbogaca glebę w azot w granicach 100-200 kg N/ ha.

Groch dobrze plonuje na glebach żyznych w drugim, trzecim roku po oborniku. Gleby słabsze należy nawozić jesienią obornikiem w dawce 20-30 t/ha. Zapotrzebowanie grochu na azot jest małe. Dawka przesiewna azotu wynosi 40- 50 kg/ha. Zalecanym nawozem azotowym jest Pulan, Saletrzak 27 standard lub Saletrosan 26. Nawożenie nawozami wieloskładnikowymi w ilości 200-300 kg/ha należy wykonać jesienią pod orkę lub 3-4 tygodnie przed siewem aby częściowemu wymyciu uległy chlorki. Zaleca się stosowanie Polifoski 6, Polidapu oraz sól potasową.

Groch należy wysiewać od końca marca do początku kwietnia. Po tym terminie plon nasion znacznie się obniża. Nasiona grochu zachowują zdolność kiełkowania przez 5-7 lat. Optymalne zagęszczenie roślin wynosi 120-150 na 1 m². Zabiegi pielęgnacyjne polegają na niszczeniu chwastów. W razie wystąpienia suszy w maju i czerwcu wskazane jest deszczowanie plantacji.Zbiór grochu w zależności od odmiany zbiera się w różnych terminach, rozpoczynając w czerwcu a kończąc w lipcu.
Nasiona grochu są bogatym źródłem białka, dodatkowo także soli mineralnych fosforu, magnezu i żelaza. Warzywo to posiada wysoką zawartość witaminy C, karotenu, witamin z grupy B oraz witaminy E oraz wysoka jest zawartość węglowodanów i tłuszczów.