Seler korzeniowy (Apium graveolens L. var. rapaceum) jest rośliną dwuletnią. W pierwszym roku uprawy seler wytwarza rozetę gładkich, błyszczących liści oraz kulisty korzeń spichrzowy. Skórka korzenia zabarwiona jest zwykle na szary kolor, zaś miąższ jest koloru od białego do kremowego. W drugim roku uprawy wyrastają silnie rozgałęzione pędy kwiatostanowe, które są zebrane w piętrowo ułożone baldachy. Owocem selera jest rozłupka.
Seler jest rośliną klimatu umiarkowanego. Najlepiej rośnie w temperaturze 15-18 °C w dzień i o kilka stopni niższej w nocy. Krótkotrwałe spadki temperatur poniżej 0°C nie są szkodliwe dla rośliny po jej wysadzeniu do gruntu. Rośliny późną jesienią są w stanie znieść przymrozki nawet do minus 6°C. Przemarznięte jednak korzenie nie nadają się do przechowania. Seler bardzo źle znosi przedłużające się chłody zaraz po wysadzeniu w pole. Powoduje to jarowizację roślin i wytworzenie pośpiechów. Biorąc pod uwagę przy wysadzaniu ten aspekt należy pamiętać aby nie spieszyć się z wysadzaniem rozsady zbyt wcześnie. Najlepszy termin na wysadzenie rozsady to druga połowa maja. W czasie produkcji rozsady seler wymaga dobrych warunków świetlnych. Przy braku słońca uzyskuje się słabą i wybujałą rozsadę.
Najwyższe plony uzyskuje się gdy rośliny mają zapewnioną wysoką wilgotność gleby i powietrza. Przy niedoborach wody słabo rozwija się korzeń spichrzowy, zaś korzenie boczne mają bardzo intensywny wzrost. Największe zapotrzebowanie na wodę przypada w okresie grubienia korzeni czyli od lipca do października. Dlatego przy braku opadów deszczu w tym okresie należy plantację w miarę możliwości nawadniać. Plon pod wpływem deszczowania wzrasta nawet o 100%.
Wymagania glebowe selera są bardzo wysokie. Uprawia się go w pierwszym roku po oborniku. Dawka obornika przewidywana to 30t/ha. Przedplonem mogą być również nawozy zielone przyorane jesienią. Zależnie od zasobności gleby zaleca się 150-200 kg N na hektar. Połowę dawki stosuje się przed wysadzeniem rozsady a drugą część pogłównie, jednakże nie później niż do połowy sierpnia. Nawozy mineralne stosuje się w łącznej dawce 400-600 kg nawozów typu NPK w stosunku 2:2:3. Seler bardzo wrażliwy jest na niedobór mikroelementów a w szczególności molibdenu i boru. W okresie wzrostu zalecane jest dokarmianie dolistne nawozami z mikroelementami.
Seler z uwagi na powolny wzrost w początkowym okresie jest wrażliwy na zachwaszczenie. W tym okresie wymaga starannej i terminowej uprawy międzyrzędowej przeprowadzonej na jak najmniejszej głębokości. Należy unikać obsypywania roślin w czasie tych zabiegów gdyż przyczynia się to do zahamowania wzrostu oraz tworzeniu korzeni bocznych. W dalszym etapie utrudnia czyszczenie zebranych już korzeni. Odchwaszczanie chemiczne można przeprowadzić przed sadzeniem lub po posadzeniu rozsady.
Zbiór selera przeprowadza się w okresie od października do listopada. Nie należy opóźniać zbioru, gdyż przemarznięte korzenie selera źle się przechowują. Plon selera wynosi od 70 – 100 ton z hektara. Przy założeniu iż areale 1 hektara wysadzono 80 000 roślin a każdy korzeń spichrzowy waży w przedziale 0,7-1 kg.
Seler uprawiany jest jako warzywo przyprawowe. Duże znaczenie ma jako dodatek do potraw, suszu, konserw, mrożonek. Wartość odżywcza selera wiąże się z zawartością soli mineralnych, szczególnie wapnia, fosforu i żelaza. Olejki eteryczne zawarte w korzeniu nadają selerowi specyficzny smak i aromat. Pobudzają trawienie i zwiększają apetyt.
