Owies głuchy jest najliczniej występującym chwastem jednoliściennym w uprawach zbóż jarych, jakkolwiek można go również spotkać w okopowych, strączkowych i kukurydzy. Gatunek ten należy do rodziny traw i jest blisko spokrewniony z owsem siewnym, z którym dość często się krzyżuje. Owies głuchy jest rośliną jednoroczną, wschodzącą na wiosnę. Optymalna temperatura kiełkowania dla tego gatunku wynosi 3-5°C. Rośliny owsa preferują siedliska wilgotne, o glebach cięższych i bogatych w składniki pokarmowe. Z uwagi na duże zdolności adaptacyjne do różnych środowisk, coraz częściej pojawia się również na glebach lżejszych.

Dorosłe chwasty są podobne do owsa siewnego, posiadają jednak dłuższe i bardziej luźne wiechy. Młode rośliny owsa można odróżnić od pszenicy i jęczmienia po tym, że ich pierwszy liść skręca się w lewo (w pszenicy i jęczmieniu w prawo) oraz po braku uszek.

Walka z owsem głuchym jest o tyle trudna, że jego nasiona osypują się do gleby jeszcze przed osiągnięciem dojrzałości przez roślinę uprawną, przez co zwiększają pulę tych nasion w glebie. Kiełkowanie nasion może zachodzić z głębokości większej niż pszenicy, jęczmienia oraz żyta, w dodatku siewki odznaczają się szybszym wzrostem niż te gatunki, co czyni go gatunkiem wysoce konkurencyjnym dla zbóż. Progi szkodliwości owsa głuchego są bardzo zróżnicowane, w zależności od rośliny uprawnej, siedliska i stosowanej agrotechniki. W badaniach prowadzonych na terenie Polski, owies głuchy w ilości 15-25 wiech/m² obniżył plon pszenicy jarej o 17%, natomiast w ilości 100-150 wiech/m² zredukował plon o 40%. Szkodliwość owsa głuchego dla upraw wynika również z jego zdolności allelopatycznych, które polegają na wydzielaniu do gleby substancji (w tym przypadku związków fenolowych) hamujących kiełkowanie pszenicy. Dodatkowo, ze względu na bliskie pokrewieństwo botaniczne, rośliny owsa mają udział w przenoszeniu chorób występujących w zbożach, np. fuzarioz, łamliwości podstawy źdźbła.

W eliminacji owsa głuchego z upraw dobrze sprawdza się kilka substancji aktywnych herbicydów. Można m.in. zastosować herbicydy zawierające pinoksaden. Substancja ta daje najlepsze efekty, gdy owies głuchy znajduje się we wczesnych fazach rozwojowych (BBCH 10-19). Pinoksaden występuje w herbicydach samodzielnie lub w połączeniu z florasulamem, co pozwala dodatkowo zniszczyć chwasty dwuliścienne. Kolejna substancja dobrze radząca sobie z owsem głuchym to fenoksaprop-P-etylu, który występuje w środkach chwastobójczych tylko pojedynczo. Fenoksaprop-P-etylu najlepiej działa na chwasty w fazie od 2 liści do końca krzewienia. Wysoką skuteczność w zwalczaniu owsa głuchego można również uzyskać stosując fabryczne mieszaniny piroksysulamu z florasulamem oraz tejże mieszaniny z dodatkiem halauksyfenu metylu.