Stokłosa żytnia (Bromus secalinus L.) należy do klasy roślin jednoliściennych, rodziny wiechlinowate. Potoczne i regionalne nazwy tego gatunku to: kłosówka polna, stokłosa kostrzewa. W przeszłości stokłosa żytnia była pospolitym chwastem na terenie całego kraju. Jednak w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku zaobserwowano znaczący spadek jej liczebności. Z biegiem czasu została uznana za gatunek narażony na wyginięcie. Jednak w ostatnich kilkunastu latach zaobserwowano ponowne, znacznie częstsze występowanie stokłosy żytniej na polach uprawnych, głównie we wschodniej i północnej Polsce.

Przyczyn wtórnej ekspansji stokłosy w roślinach uprawnych można upatrywać m.in. w zmianach w agrotechnice roślin, polegającej na stosowaniu uproszczeń w uprawie roli. Stokłosa żytnia zachwaszcza przede wszystkim zboża ozime (głównie pszenicę, pszenżyto, jęczmień), w których występuje najliczniej i odznacza się bardzo dużą plennością. Jedna roślina może wytworzyć do 2 tys. oplewionych ziarniaków. Znacznie rzadziej gatunek ten można spotkać w uprawach jarych. Stokłosa żytnia preferuje gleby żyzne, próchniczne, gliniaste, zasobne w składniki pokarmowe.

Chwast ten ze względu na coraz liczniejsze występowanie w zbożach, powoduje straty w plonach sięgające nawet do 30%. Dostępność na rynku graminicydów, na które wrażliwa jest stokłosa żytnia jest bardzo ograniczona. Gatunek ten zwalczany może być przez takie substancje aktywne, jak: mezosulfuron metylowy (Atlantis 12 OD, Alister 162 OD), piroksysulam (Mover 75 WG, Nomad 75 WG), propoksykarbazon sodowy(Caliban 178 WG, Attribut 70 SG), sulfosulfuron (Apyros 75 WG, Nylon 75 WG)