Na plantacjach pszenicy ozimej chwasty mogą wschodzić przez całą jesień, a niektóre nawet w czasie łagodniej zimy. Pojawiają się tam gatunki zróżnicowane pod względem cyklu życiowego, można więc spotkać zarówno chwasty jare, jak i ozime oraz zimujące. Nie wszystkie z nich są w stanie przetrwać zimę. Typowe chwasty jare, jak np. komosa biała, rdestówka powojowata, giną wraz z nastaniem pierwszych przymrozków. Zimę zdolne są przeżyć chwasty ozime i zimujące, ponieważ dobrze znoszą niskie temperatury. Warto wspomnieć, że chwasty zimujące różnią się tolerancją na niskie temperatury. W badaniach kanadyjskich ustalono ranking gatunków chwastów według ich tolerancji na mróz. Najlepiej znosił go fiołek polny i tasznik pospolity. W drugiej grupie znalazła się gwiazdnica pospolita i tobołki polne, zaś najmniejszą tolerancją odznaczały się przytulia czepna i jasnota różowa.
W pszenicy zimuje duża grupa chwastów
Chwasty zimują przeważnie w fazie rozetek lub krzewienia (jednoliścienne), dopiero na wiosnę tworzą pędy generatywne, wydają nasiona i kończą swój rozwój. Zdarza się również, że w spoczynek zimowy wchodzą w fazie kwitnienia, w zależności od tego kiedy skiełkowały oraz przebiegu pogody. Zimowanie w fazie kwitnienia często spotykane jest u tobołków polnych, tasznika pospolitego lub gwiazdnicy pospolitej.
- Miotła zbożowa to najbardziej uciążliwy dla pszenicy ozimej chwast jednoliścienny (próg szkodliwości określa się na 10-20 szt./m2). Jest wysoce tolerancyjna na niskie temperatury, może wschodzić i rozwijać się nawet w 0°C. Spotyka się ją na różnych stanowiskach, lecz preferuje gleby lekkie. Wilgotna pogoda sprzyja jej masowemu występowaniu.
- Przytulia czepna zaliczana jest do najgroźniejszych dla pszenicy ozimej konkurentów. Za próg jej szkodliwości przyjmuje się 0,5 szt./m2. Zaopatrzona jest w haczykowate włoski, za pomocą których przyczepia się do roślin, silnie oplata i zagłusza ich rozwój. Występuje przeważnie na glebach gliniastych, bogatych w azot.
- W grupie chwastów piętra wysokiego znajduje się chaber bławatek. Jego rośliny mogą osiągać nawet 100 cm wysokości. Ekonomiczny próg szkodliwości dla pszenicy wynosi 1-5 szt./m2. Stanowi duże zagrożenie dla jej upraw ze względu na występowanie biotypów odpornych na herbicydy z grupy inhibitorów ALS. Można go spotkać na różnych typach gleb, lecz preferuje lekkie.
- Mak polny to kolejny, silnie konkurencyjny dla pszenicy ozimej chwast, dorastający na ogół do 60 cm wysokości, a w sprzyjających warunkach nawet 100 cm. Za próg szkodliwości przyjmuje się 12-22 szt./m2. Wilgotna pogoda sprzyja jego występowaniu. Lubi gleby bogate w wapń.
- Chwasty rumianowate (maruna bezwonna, rumian polny) również zajmują górne piętro łanu, mogą dorastać nawet do 80 cm wysokości. Rumian polny lubi gleby ubogie w wapń, uznawany jest za wskaźnik zakwaszenia gleby. Maruna preferuje stanowiska wilgotne, gliniaste i próchnicze.
- Coraz większym problemem w pszenicy ozimej staje się obecność bodziszka drobnego, który, mimo że nie należy do gatunków wysokich, jednak może w łanie mocno się rozrastać wpływając negatywnie na plon. Najczęściej spotyka się go na glebach zasobnych, zwłaszcza dobrze zaopatrzonych w azot.
- Fiołek polny jest bardzo popularnym chwastem w uprawach pszenicy ozimej, zaliczanym do chwastów piętra niskiego. Dobrze rośnie na różnych typach gleb i łatwo adaptuje się do różnych warunków siedliska.
- Jasnoty różowa i purpurowa, tasznik pospolity, tobołki polne, gwiazdnica pospolita to pospolite chwasty zajmujące dolne piętra łanu pszenicy, wydające kilka pokoleń w ciągu roku. Równie niską szkodliwością charakteryzują się przetaczniki (bluszczykowy, perski, polny).
