Kukurydza jest rośliną o bardzo dużym znaczeniu gospodarczym. Może być uprawiana z przeznaczeniem na ziarno i zielonkę. Istotnym atutem tej rośliny jest wszechstronne wykorzystanie plonu. Ziarno kukurydzy wykorzystywane jest w przemyśle spożywczym do produkcji: mąki, kaszy, płatków, krochmalu, etanolu i oleju jadalnego. Ponadto jest cennym składnikiem pasz treściwych przydatnych dla wszystkich grup zwierząt. Kiszonka z całych roślin kukurydzy to doskonała pasza objętościowa dla bydła, a także cenny substrat do produkcji biogazu.

Uprawa kukurydzy stawia przed producentem rolnym duże wymagania, ponieważ od jego decyzji zależy pełne wykorzystanie możliwości produkcyjnych roślin i powodzenie uprawy. Jednym z podstawowych warunków uzyskania wysokiego plonu jest dobór odmiany (mieszańca) dostosowanej dla danego regionu uprawy. Niewłaściwa rejonizacja uprawy jest bardzo często przyczyną opóźnionego dojrzewania kolb, co może prowadzić do konieczności zmiany zaplanowanego kierunku użytkowania. W Polsce odmiany kukurydzy dzieli się na 4 grupy wczesności:

• wczesne – FAO do 220,
• średnio wczesne – FAO 230-250,
• średnio późne – FAO 260-280,
• późne – FAO 290.

W przypadku wątpliwości, jaką odmianę wybrać, zdecydowanie mniejszym błędem będzie wysiew odmian wcześniejszych (o niższym FAO) niż późniejszych i to zarówno w uprawie kukurydzy na ziarno, jak i zielonkę.

Kukurydza jest zbożem o małych wymaganiach wodnych (do wytworzenia 1 kg biomasy potrzebuje mniej wody niż inne zboża). Duża ilość biomasy wytwarzana przez tę roślinę sprawia jednak, że kukurydza pobiera znaczne ilości wody z hektara. W Polsce, z uwagi na zróżnicowanie klimatyczno-glebowe, warunki wilgotnościowe gleby nie zawsze sprzyjają uprawie kukurydzy. Zapotrzebowanie kukurydzy na wodę zmienia się w trakcie wzrostu roślin. W początkowym okresie wzrostu wymagania wodne są małe – od kiełkowania roślin do kwitnienia równomiernie rozłożone opady w wysokości 100 mm w zupełności pokrywają potrzeby kukurydzy. Największe zapotrzebowanie roślin na wodę to okres kwitnienia, choć wrażliwość roślin rozpoczyna się już w fazie 10 liści i trwa do około 3 tygodni po kwitnieniu. W tym czasie rośliny są również bardzo wrażliwe na niedobór składników pokarmowych oraz na wysokie temperatury, które zakłócają proces zapłodnienia, mogą prowadzić do zniekształcenia ziarniaków i być przyczyną słabego zaziarnienia kolb.

Rośliny od początku wegetacji wymagają dużo ciepła, a siew powinno się rozpocząć dopiero, gdy temperatura gleby osiągnie 8-10°C (naturalnym wskaźnikiem rozpoczęcia siewu jest kwitnienie mniszka lekarskiego, czeremchy). Przy temperaturze gleby niższej niż 6-8°C kiełkowanie, wschody roślin oraz ich początkowy rozwój są bardzo powolne. Ponadto kukurydza jest wrażliwa na niskie temperatury (w takich warunkach utrudnione jest pobieranie fosforu przez rośliny – objawem niedoboru fosforu są fioletowe przebarwienia liści). Rośliny w momencie wschodów oraz po osiągnięciu fazy 6-7 liści są najbardziej narażone na uszkodzenia mrozowe (wówczas stożek wzrostu znajduje się już powyżej powierzchni gleby). Kukurydza wytrzymuje przymrozki do -3°C. Prawidłowy wzrost i rozwój roślin następuje w temperaturze powyżej 16°C, przy czym optymalna temperatura to 24-30°C. W temperaturze poniżej 12°C kukurydza przestaje rosnąć, a przy 5°C widoczne są objawy chorobowe w postaci czerwienienia liści oraz zasychania końcówek, a w konsekwencji całych liści.

Kukurydzę można uprawiać na wszystkich rodzajach gleb. Najwyższe plony uzyskuje się na glebach strukturalnych, zasobnych w składniki pokarmowe, o uregulowanym odczynie (pH poniżej 5,5 oznacza konieczność wapnowania gleby). Na glebach lekkich wysokość plonów uzależniona jest od kultury gleby i dostępności wody. Najmniej odpowiednie do uprawy są gleby ciężkie, zlewne, trudno ogrzewające się.