Burak cukrowy jest cenną rośliną w płodozmianie. Właściwa technologia uprawy, bazująca na wiedzy, doświadczeniu i wykorzystująca nowoczesny sprzęt, zapewnia uzyskanie wysokich plonów roślin. Bardzo ważne w uprawie buraka jest stanowisko w płodozmianie oraz dobór pól, na których możliwy jest wczesny wysiew nasion. Zbyt częsta uprawa na tym samym polu powoduje, że rośliny coraz gorzej plonują, ponieważ następuje „wyburaczenie” gleby spowodowane głównie szybkim rozwojem populacji mątwika burakowego.

Rośliną żywicielską dla mątwika jest także rzepak, z tego względu w płodozmianie, w którym uprawia się buraka cukrowego, nie powinno uprawiać się rzepaku. Stosowane w Polsce systemy uprawy buraka cukrowego mają na celu ograniczanie strat wody z gleby (każdy dodatkowy przejazd doprawiający glebę powoduje straty wody) i ugniatania gleby (które sprzyja nierównym wschodom roślin). Z tego względu coraz częściej buraki cukrowe uprawia się w technologii konserwującej, która bazuje na uproszczonej uprawie roli oraz użyciu mulczu (ochrona powierzchni gleby warstwą rośliny poplonowej, np. facelii, gorczycy, rzodkwi oleistej, albo resztek pożniwnych). W produkcji buraka cukrowego znajduje także zastosowanie uprawa pasowa.

Wegetacja buraków trwa ok. 180 dni, a skrócenie tego czasu ogranicza plon korzeni i cukru. Z tego względu nasiona powinno się wysiewać możliwie wcześnie, gdy temperatura gleby na głębokości 8-10 cm wynosi 5-6°C, a wierzchnia warstwa gleby jest dostatecznie przeschnięta. Warunkiem dobrych, wyrównanych wschodów jest staranny wysiew nasion na głębokość 2-3 cm (najczęściej buraki wysiewa się co 18 cm w rzędzie, przy rozstawie rzędów 45 cm). Nasiona powinny być dociśnięte do wilgotnej gleby. Równomierne wschody roślin następują przy temperaturze gleby 6 8°C. Optymalna obsada, gwarantująca sukces uprawy, to powyżej 90 tys. roślin na 1 ha.

Burak cukrowy wytrzymuje przymrozki do -3°C. Plantacja od początku wschodów powinna być wolna od chwastów. Słoneczna pogoda w sierpniu i wrześniu sprzyja nagromadzaniu cukru i przyspiesza osiągnięcie dojrzałości technologicznej korzeni. Występujące w tym okresie opady opóźniają zbiór. Krótki okres wegetacji i bardzo duża dynamika przyrostu biomasy powodują, że burak cukrowy ma duże wymagania wodne, wynoszące od 600 do 700 mm. Najczęściej w pierwszym etapie wzrostu roślin (do końca czerwca) ilość opadów jest wystarczająca. Problem niedoboru wody w glebie ujawnia się z reguły dopiero w miesiącach letnich. Duże znaczenie podczas suszy ma stan fitosanitarny pola, który uzależniony jest od płodozmianu. Uprawa buraka cukrowego na tym samym polu częściej niż raz na 4 lata powoduje wzrost liczebności populacji mątwika burakowego, który odpowiedzialny jest za ograniczanie zdolności do pobierania wody przez korzenie roślin. W rezultacie podczas upałów rośliny więdną. Populację tego nicienia można ograniczyć poprzez: minimum czteroletnią przerwę w uprawie buraka cukrowego na tym samym polu, uprawę mątwikobójczych odmian gorczycy bi_​ałej czy rzodkwi oleistej, uprawę odmian buraka tolerancyjnych na mątwika, a także zwalczanie chwastów (w tym samosiewów rzepaku), które mogą być żywicielem mątwika.

Gleby przeznaczone pod uprawę buraków cukrowych powinny być strukturalne, zasobne w próchnicę, mieć uregulowane stosunki powietrzno-wodne, a także charakteryzować się przynajmniej średnią zasobnością w przyswajalne formy fosforu, potasu i magnezu. Dobrym przedplonem dla buraka cukrowego są: pszenica, jęczmień, rośliny bobowate i warzywa. Stanowisko po tych uprawach jest zasobne w składniki pokarmowe i wolne od chwastów. Nie zaleca się uprawy buraków cukrowych po kukurydzy. Stanowisko po uprawie kukurydzy jest wyczerpane z wody i składników pokarmowych. Sprzyja to rozwojowi chorób odglebowych, w tym ryzoktoniozy buraka, które porażają i osłabiają rośliny już od wczesnych faz rozwojowych. Buraków nie powinno się uprawiać po roślinach kapustowatych, w tym rzepaku, a także po koniczynie, lucernie, trawach.