Pszenżyto jest mieszańcem pszenicy i żyta. Dzięki temu, że łączy w sobie cechy pszenicy (wysoka wartość pokarmowa) i żyta (tolerancja na niską jakość gleby), świetnie sprawdza się w warunkach glebowo-klimatycznych Polski. Pszenżyto ma mniejsze niż pszenica wymagania glebowe, natomiast większą odporność na zakwaszenie gleby i suszę.

Pszenżyto jest zbożem paszowym, wykorzystywanym głównie w żywieniu drobiu, prosiąt i tuczników. Produkty uboczne przerobu ziarna pszenżyta są wykorzystywane w żywieniu przeżuwaczy. Ziarno pszenżyta cechuje się wysoką zawartością białka o korzystnym składzie aminokwasowym i wysokim współczynniku strawności.

Sposób uprawy pszenżyta ozimego jest podobny do uprawy innych zbóż ozimych. To, co wyróżnia pszenżyto, to duże wymagania przedplonowe. Z uwagi na znaczną podatność na choroby podstawy źdźbła i systemu korzeniowego, pszenżyto powinno być siane po przedplonach niezbożowych (z wyjątkiem owsa). Najlepszymi przedplonami dla pszenżyta są: rzepak ozimy, rośliny bobowate i ziemniak (o ile jego zbiór pozwala na terminowy siew pszenżyta ozimego). Najgorsze przedplony to: pszenica ozima i jara oraz jęczmień jary. Plony pszenżyta uprawianego w monokulturach zbożowych mogą być niższe nawet o 20% i więcej, w stosunku do uprawy po dobrych przedplonach. W praktyce, z powodu braku dobrych przedplonów, pszenżyto wysiewane jest często po zbożach (np. w drugim roku po dobrym przedplonie). W takiej sytuacji należy zadbać o prawidłową ochronę podstawy źdźbła i korzeni, stosując m.in. zaprawy nasienne.

Siew pszenżyta ozimego w terminie optymalnym dla danego regionu kraju gwarantuje dobre rozkrzewienie się roślin jesienią i „zaprogramowanie” plonu. Pszenżyto jest mniej wrażliwe od żyta na osiadanie świeżo zaoranej gleby. Orka może być wykonana 7-14 dni przed siewem, jednak by zagwarantować równomierny siew, a później równomierne wschody i rozwój, zaleca się stosować agregat uprawowy z wałem strunowym.

Ustalając normę wysiewu pszenżyta ozimego należy pamiętać, że zależy ona od terminu siewu, zdolności produkcyjnych danego pola, sposobu prowadzenia łanu, a także cech genetycznych odmiany (jej zdolności do krzewienia). Ilość wysiewu powinna być uzależniona od pożądanej końcowej obsady kłosów, która dla pszenżyta ozimego uprawianego w dobrych warunkach glebowych wynosi 500-650 kłosów/m². Zalecana liczba kiełkujących ziaren we wczesnym terminie siewu wynosi 270-300 szt./m², natomiast w opóźnionym terminie siewu jest to 350-400 szt./m². W przypadku uprawy na stanowiskach słabszych wartości są następujące: 250-270 szt./m² przy wczesnym terminie siewu, 330-350 szt./m² przy siewie w terminie opóźnionym.

Pszenżyto ozime ma średnie wymagania cieplne, niższe niż pszenica i wyższe niż żyto. Korzystna dla rozwoju młodych roślin pszenżyta jest średnia dobowa temperatura powietrza wynosząca 14°C na początku wegetacji jesiennej i 8°C na jej końcu. Wiosenne ruszenie wegetacji następuje nieco później niż u żyta ozimego. Optimum temperaturowe dla okresu nalewania ziarna to 16-17°C.

Pszenżyto ma przeciętne wymagania wodne. W czasie jesiennej wegetacji już umiarkowane opady deszczu (pod warunkiem równomiernych wschodów) są wystarczające do rozwoju silnego systemu korzeniowego. Wiosną największe potrzeby wodne występują w fazach strzelania w źdźbło i kłoszenia. Na dobry rozwój roślin pozwalają opady wynoszące ok. 45 mm w kwietniu oraz 80-100 mm łącznie w maju i w pierwszej dekadzie czerwca (pod warunkiem, że są równomiernie rozłożone). Niższe opady, zwłaszcza na stanowiskach słabszych, przyspieszają kłoszenie roślin i ograniczają wykształcanie ziarna, co przekłada się na niższy plon.

Pszenżyto ozime ma mniejsze wymagania glebowe niż pszenica i jęczmień, a większe niż żyto. Do uprawy zaleca się gleby kompleksów pszennego dobrego, żytniego bardzo dobrego (klasy IIIa i IIIb), pszennego górskiego i zbożowego górskiego oraz zbożowo-pastewnego mocnego. Pszenżyto lepiej plonuje na glebach kompleksów pszennych niż żytnich.

Na słabszych glebach, na przykład kompleksu żytniego dobrego (klasy IVa i IVb) i żytniego słabego (klasy IVb i V), należy zwrócić większą uwagę na dobór odmiany, a glebę utrzymywać w wysokiej kulturze. Gleba powinna mieć uregulowany odczyn (optymalne pH w 1M KCl to 5,5-6,5), jak najwięcej próchnicy i co najmniej średnią zasobność w przyswajalne formy fosforu, potasu i magnezu.