Pszenica jara to jedno z najcenniejszych zbóż. Z uwagi na niższy niż u pszenicy ozimej potencjał plonowania oraz duże prawdopodobieństwo wystąpienia upałów i suszy w trakcie wegetacji, uprawa tej rośliny obarczona jest dużym ryzykiem. Błędy agrotechniczne i niekorzystne warunki atmosferyczne to najważniejsze czynniki ograniczające plonowanie roślin.

Pszenica jara zwykle słabiej plonuje niż ozima forma tego gatunku. Pszenicę jarą najczęściej wysiewa się po bardzo późno schodzących przedplonach, w rejonach w których występują mroźne zimy, a także w przypadku konieczności przesiewów plantacji, które nie przetrwały mrozów. Termin siewu pszenicy jarej uzależniony jest od warunków pogodowych. Preferowany jest możliwie wczesny siew, kiedy tylko warunki wilgotnościowe gleby na to pozwalają. Opóźnienia w terminie siewu pszenicy niosą za sobą ryzyko obniżenia plonu ziarna, ponieważ plantacje wysiane w opóźnionym terminie są zwykle słabiej rozkrzewione i mają słabiej rozwinięty system korzeniowy. W efekcie są mniej odporne na stresy wywołane okresowym niedoborem wilgoci w glebie.

Pszenica jara jest zbożem o dużych wymaganiach wodnych. Rozwój systemu korzeniowego uzależniony jest od warunków siewu, tj. wilgotności i struktury gleby, a także od terminu siewu (opóźnianie terminu siewu powoduje skracanie fazy wzrostu wegetatywnego, a tym samym ukorzeniania i rozkrzewiania się roślin). Dobrze na ukorzenianie się roślin wpływa umiarkowana susza po siewie, która sprzyja rozwojowi systemu korzeniowego, zwiększając odporność roślin w okresie krytycznym. Największe wymagania wodne (okres krytyczny) występują od fazy krzewienia, przez fazę strzelania w źdźbło, do kłoszenia (ok. dwa tygodnie przed kłoszeniem do okresu końca fazy kłoszenia). Brak opadów, w połączeniu z uprawą na lżejszych stanowiskach, prowadzi do zahamowania wzrostu, a także zmniejszenia obsady kłosów, liczby ziarników w kłosie oraz MTZ, co ostatecznie obniża plonowanie roślin. Niekorzystny dla roślin jest również nadmiar wody – jeśli występuje w okresie formowania i dojrzewania ziarna, sprzyja rozwojowi chorób grzybowych i obniża jakość ziarna.

Pszenica jara nie ma dużych wymagań cieplnych. Kiełkuje już w temperaturze 1-3°C, ale w wyższych temperaturach wschody są szybsze i bardziej wyrównane. Dobrze znosi przymrozki do -6°C. Optymalna temperatura w okresie krzewienia to 8-12°C (w wyższych temperaturach i przy dłuższym dniu skraca się okres krzewienia roślin, co ogranicza liczbę wytworzonych pędów oraz redukuje liczbę płodnych kłosków). Pszenica jara źle znosi wysoką temperaturę w okresie strzelania w źdźbło oraz w czasie dojrzewania.

Pszenicę jarą uprawia się na najlepszych, strukturalnych glebach, o uregulowanym odczynie, zasobnych w składniki pokarmowe, o dużych zdolnościach do magazynowania wody. Zboże to zaleca się uprawiać na glebach kompleksów pszennego bardzo dobrego i dobrego (klasa I do IIIb), żytniego bardzo dobrego (klasa IIIa i IIIb), pszennego górskiego i zbożowego górskiego oraz zbożowo-pastewnego mocnego. Na słabszych glebach, na przykład kompleksu żytniego dobrego (klasa IVa i IVb), należy zwrócić większą uwagę na dobór odmiany, a glebę utrzymywać w wysokiej kulturze.Gleba powinna mieć uregulowany odczyn (pH w 1M KCl powyżej 6,O), zawierać jak najwięcej próchnicy i cechować się przynajmniej średnią zasobnością w przyswajalne formy fosforu, potasu i magnezu.Pszenica jara źle znosi uprawę na glebach nadmiernie wilgotnych wiosną, ponieważ takie warunki opóźniają wiosenne uprawki i siew. Należy również unikać siewu w zbryloną lub nadmiernie rozpyloną glebę, ponieważ nieprawidłowa uprawa roli jest przyczyną nierównomiernych wschodów.