Soja jest rośliną o małych wymaganiach wodnych, dobrze gospodarującą wodą. Dobrze rozwinięty system korzeniowy może pobierać wodę z głębszych warstw gleby, a pokrycie części nadziemnych (łodygi, liści, strąków) włoskami chroni roślinę m.in. przed nadmiernym parowaniem. Największe wymagania wodne (okres krytyczny) występują w fazie kiełkowania i wschodów roślin oraz od kwitnienia do zawiązywania strąków.
Niekorzystne dla kiełkowania i początkowego rozwoju roślin jest zaskorupienie gleby, które zwiększa nasilenie chorób zgorzelowych soi. Nadmiar wody, jeśli występuje w okresie formowania i dojrzewania nasion, sprzyja bujnemu rozwojowi części nadziemnej i w efekcie może prowadzić do wylegania roślin. Soja jest rośliną ciepłolubną, dnia krótkiego. Najwyższe wymagania cieplne ma w okresie wschodów, kwitnienia i dojrzewania. Optymalna temperatura gleby w okresie kiełkowania i początkowego wzrostu roślin to 10-12°C (fenologicznie jest to czas kwitnienia klonu zwyczajnego i koniec pory kwitnienia wiśni). Wiosenne przymrozki mogą uszkadzać młode rośliny soi, zwłaszcza gdy nasiona zostały wysiane zbyt wcześnie, w nieogrzaną glebę.
Soja cechuje się dużą tolerancją na niekorzystne zjawiska pogodowe, ma też duże zdolności regeneracyjne. Najlepsze wyniki uzyskuje się, gdy uprawiana jest na stanowiskach w wysokiej kulturze, przewiewnych, zasobnych w składniki pokarmowe, o dużych zdolnościach do magazynowania wody. Roślinę zaleca się uprawiać na glebach od klasy I do IVa (kompleksu pszennego bardzo dobrego i dobrego, pszennego wadliwego do żytniego bardzo dobrego). Udaje się na glebach klas IVb i V (gleby kompleksu żytniego dobrego), pod warunkiem, że są one w wysokiej kulturze rolnej, a w trakcie wegetacji ilość opadów jest wystarczająca.
Pod uprawę soi nie nadają się gleby zbyt zwięzłe, pozbawione struktury, silnie zaskorupiające się, zimne oraz te o nieuregulowanym odczynie i szybko przesuszające się (np. gleby piaszczyste kompleksu żytniego słabego). Soi, z uwagi na wrażliwość młodych roślin na późnowiosenne przymrozki, nie należy uprawiać w dolinach i obniżeniach terenu. Pod uprawę nie warto też wybierać pól zakamienionych, z dużą ilością brył gleby, ponieważ zbiór roślin w takich warunkach jest znacznie utrudniony, ze względu na nisko prowadzone kosy kombajnów.
Czynniki środowiskowe odgrywają dużą rolę we wzroście i rozwoju soi. Gleba przeznaczona pod uprawę powinna mieć uregulowany odczyn (pH w 1M KCl powyżej 6,O) i przynajmniej średnią zasobność w przyswajalne formy fosforu, potasu i magnezu. Rozwój bakterii brodawkowych również uzależniony jest od właściwości stanowiska, w tym jego zasobności w azot. Na stanowiskach zasobnych w azot mineralny (na których zastosowano wysokie dawki mineralnych nawozów azotowych lub obornik) brodawki słabiej się zawiązują.
Soję warto uprawiać po zbożach i kukurydzy. Uprawa po tych roślinach pozostawia stanowisko wolne od chwastów, a także z reguły mało zasobne w azot. Problemem w uprawie soi po takich przedplonach może być negatywne (fitotoksyczne) działanie pozostałości herbicydów.
Nie zaleca się uprawy soi po rzepaku i słoneczniku, ponieważ większe jest wtedy ryzyko porażenia przez sprawcę zgnilizny twardzikowej. Nie należy także uprawiać soi po innych bobowatych. Natomiast z uwagi na lepsze brodawkowanie, sprawdza się uprawa soi po sobie.
